Журнальный мир

PASAŻEROWIE JĘZYKA

Za bardzo się stapiamy z ciemnościami, Polsko,

z mrokiem i krwią. A przecież

ogromne konary światła wciąż nas rozjaśniają.

Te sińce duszy, wyrwy lęku, te doły strachu

nie mogą nas paraliżować. Brakuje nam czułości,

miłosnych szeptуw duszy, ukojeń pamięci.

Pasażerowie języka odjeżdżają

bez pożegnania.

Twarze nadpływają i odpływają,

rośnie milczenie gwiazd.

Jesteśmy szelestem czasu. Umarli są powietrzem,

ktуrym oddychamy. Chodzimy po umarłych

jak po polu, depczemy ich nogi, włosy, słowa,

oddechy.

Cisza popada w obłęd.

Ale to jeszcze nie rozpad duszy, Polsko,

nie destrukcja głębi.

Tętno życia wciąż wyczuwalne.

Cierpienie nie schodzi z ust i wszystkie

drogi prowadzą przez bуl, lecz wyśpiewuje

nas utajona jasność.

Przyszłość żyje w przeszłości,

pamięć w języku. Jesteśmy śladami umarłych,

myśli się łuszczą.

ПАССАЖИРЫ ЯЗЫКА

Польша, мы слишком тесно
сливаемся с тьмой,

с мраком и кровью. Однако

огромные ветви света
все еще освещают нас.

Эти ушибы души, эти разрывы тревоги,
эти ямы страха —

они не могут нас парализовать.
Нам не хватает нежности,

любовного шепота души,
умиротворения памяти.

Пассажиры языка уезжают,

не прощаясь.

Лица приплывают и уплывают,

растет молчание звезд.

Мы — шорох времени. Мертвые — это воздух,

которым мы дышим. Мы ходим по умершим

как по полю, топчем их ноги, волосы, слова,

дыхание.

Тишина впадает в безумие.

Но это еще не распад души, Польша,

не разрушение глубины.

Пульс жизни все еще прощупывается.

Страдания не сходят с уст и все

дороги ведут через боль, но поёт

нам скрытая ясность.

Будущее живет в прошлом,

память — в языке. Мы — следы умерших,

мысли рассыпаются.

CIEMNY GŁOS KRWI

Wyśpiewaj ptaku wewnętrzne światło!

Uraduj pieśni dłonie i usta! Ogłoś się ogniu!!

Tańczcie płomyki oczu!

Zbyt wiele w nas ran, cmentarzy i trumien,

zbyt głęboko dotknęły nas groby.

Guo vadis śmierci? W czarnych szwach

strachu wyje miłość. Z zatoki ust

wciąż wypływają białe żaglowce wiary.

W oczach kwitną białe drzewa.

Flotylla spojrzeń zmierza ku życiu.

Jest jeszcze uśmiech, słońce w

głosie, w jabłoni i pięknie.

Śmierć nie jest ostateczna. Kiedy konamy,

boimy się tylko bуlu. Ale i wtedy

w naszych dłoniach, w ich głębi, pod skуrą,

świeci słońce, śni krew, szepczą owoce,

tętni nieśmiertelność.

Światło śpiewa, nasze usta się błąkają

w poszukiwaniu miłości. Ciemny głos krwi

wciąż nas rani, ale i leczy naszą udręczoną duszę.

ТЕМНЫЙ ГОЛОС КРОВИ

Воспевай, птица, внутренний свет!

Порадуй, песня, ладони и уста!
Объяви себя, огонь!!

Танцуйте, огоньки глаз!

Слишком много в нас ран, кладбищ и гробов,

слишком глубоко нас тронули могилы.

Камо грядеши, смерть? В черных швах

страха воет любовь. Из залива рта

еще выплывают белые парусники веры.

В глазах цветут белые деревья.

Флотилия взглядов движется к жизни.

Есть еще улыбка, солнце в

голосе, в яблоне и в красоте.

Смерть — не конечная остановка.
Когда мы умираем,

мы боимся только боли. Но и тогда

в наших руках, в их глубине, под кожей,

светит солнце, спит кровь, шепчут плоды,

пульсирует бессмертие.

Свет поет, наши губы блуждают

в поисках любви. Темный голос крови

все еще ранит нас, но и исцеляет
нашу измученную душу.

CZYM JEST POEZJA

Poezja żyje w ciemności, łzach i krwi.

To liryka śmierci.

O, poeci,

za dużo wierszy o ptakach i bzach,

kiedy zbrodnie są nierozliczone,

a mordercom stawia się pomniki,

tracimy rozeznanie,

kto jest kim i co znaczy.

Dobro i zło, prawda i kłamstwo,

mieszają się,

a piękno ginie w pustce.

Nie szukajcie błyskotliwych metafor,

ani modnych obrazуw,

kiedy płoną żywi ludzie

i kona wszelki sens.

Z metafor ścieka pot,

symbole gniją w chorych umysłach,

a strofy toną w mroku.

Porzućcie liryczne ojczyzny,

w ktуrych ćwierkają wrуble,

kiedy giną narody.

Nie pławcie się w słonecznych dopływach

języka, kiedy świat karmi się strachem,

trupami i krwią.

29 апреля 2020 г.

ЧТО ТАКОЕ ПОЭЗИЯ

Поэзия живет в темноте, в слезах и в крови.

Это лирика смерти.

О, поэты,

слишком много стихов о птицах и сирени,

когда преступления не наказаны,

а убийцам ставят памятники,

мы теряем понимание,

кто есть кто и что значит.

Добро и зло, правда и ложь

перемешались,

а красота погибает в пустоте.

Не ищите блестящих метафор,

ни модных картин,

когда горят живые люди,

и умирает всякий смысл.

С метафор капает пот,

символы гниют в больных умах,

и строфы тонут во мраке.

Откажитесь от лирической родины,

в которых щебечут воробьи,

когда погибают народы.

Не купайтесь в солнечных притоках

языка, когда мир питается страхом,

трупами и кровью.

29 апреля 2020 г.

MATKA MODLĄCA

Jej usta płynęły jak łуdka

urwistymi brzegami słуw.

Rуżaniec myśli jak skapywanie

kropel ciszy w dolinie śpiących rzek.

Przez skraj wieczoru przeciekały

głuche westchnienia ścian

i słyszało się ciemne skomlenia okien.

Wyłuskany z chmur drobny pyłek gwiazdy

unosił się jak świetlisty ptak

nad wodami.

Strach rozwoził po polach chochoły,

a matka tkała z oddechu szal miłości

i owijała moje lęki.

W krzakach obcej mowy syczały żmije

i wbijał się w niewinne ciała

żelazny tryzub.

Płonęła krew, a czerwony las

ruszał w gуry.

МОЛЯЩАЯСЯ МАТЬ

Ее губы текли, как лодка

вдоль обрывистых берегов слов.

Чётки мыслей напоминали струйку

капель тишины в долине спящих рек.

Сквозь кромку вечера просачивались

глухие вздохи стен

и слышалось темное завывание окон.

Выброшенная из облаков
мелкая звездная пыльца

парила над водами,

как светящаяся птица.

Страх развозил по полям
соломенные одежды кустов,

а мать ткала своим дыханием шаль любви

и окутывала мои страхи.

В кустах чужой речи шипели гадюки,

и в невинные тела

впивался железный трезубец.

Горела кровь, а красный лес

двигался в горы.

MATKA POCHYLONA

Zgarbiony wieczуr przygniatał matkę do ziemi,

jej głowa zwisała nad stołem jak zgaszona lampa.

Zastygły głosy ptakуw,
a spomiędzy gałęzi wyzierały

zimne ręce wiatru.

Pustynia słońca zasypiała w głębokich wiadrach.

Zagubiona notatka księżyca szeleściła

za oknem, a moja dłoń jak zbłąkany pielgrzym,

na oślep szukała mуwiącej drogi.

Słyszałem cichy płacz duszy, chwiało się lato,

a śmierć stąpała pod płotami na palcach jak cień.

Czerwona kolonia snуw wije się do dzisiaj

jak kręta ścieżka po moich nocach.

Z tamtej rany mroku sączy się cichy

szept historii.

30 марта 2020 г.

МАТЬ НАКЛОНЕННАЯ

Сгорбленный вечер придавил мать к земле,

ее голова свисала над столом,
как потушенная лампа.

Застыли птичьи голоса,
а из-под веток вырвались
холодные руки ветра.

Пустыня солнца засыпала в глубоких вёдрах.

Потерянная записка Луны шуршала

за окном, и моя рука, как бродячий пилигрим,

наугад искала дорогу.

Я слышал тихий плач души, качалось лето,

а смерть ступала под заборами на цыпочках,
как тень.

Красная колония снов корчится по сей день

как извилистая тропа среди моих ночей.

Из тогдашней раны мрака сочится тихий

шепот истории.

30 марта 2020 г.